Αγαπημένε μου αναγνώστη, συναντιόμαστε και πάλι. Πιστός στο εβδομαδιαίο ραντεβού μας, επανέρχομαι για να πούμε καμιά κουβέντα μεγαλίστικη, του δρόμου – ή μάλλον του παραδρόμου.
Το λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια. Που το βλέπω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ στην αγαπημένη μας πόλη. Δρόμοι με παρκαρισμένα αυτοκίνητα εκατέρωθεν, πιο στενοί από ό,τι πρέπει, με αποτέλεσμα να θέλεις ικανότητες παρκαδόρου για να σημαδέψεις τη στροφή και να μπορέσεις να κινηθείς ακολούθως μέχρι την επόμενη διασταύρωση.
Και αντίστροφα, δρόμοι λίγο πιο φαρδιοί από ό,τι πρέπει, με αποτέλεσμα να χωρούν να παρκάρουν τσίμα τσίμα αυτοκίνητα από τη μία μεριά και πάλι να περισσεύει χώρος κίνησης με τις υπέροχες προϋποθέσεις της προηγούμενης περίπτωσης. Κοινός τόπος και στις δύο καταστάσεις, ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη, ενίοτε αδύνατη, η κίνηση μεγάλων οχημάτων. Πράγμα επικίνδυνο, εφόσον μιλάμε για οχήματα ανάγκης, και σίγουρα μη πρακτικό, εφόσον μιλάμε για οχήματα τροφοδοσίας ή αν θέλει ένας χριστιανός να κάνει μια μετακόμιση (το τελευταίο ισχύει εξίσου για άθεους και ακολούθους άλλων θρησκειών, για να μην παρεξηγούμεθα).
Όσο για τα πεζοδρόμια… εκεί κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Η διεύθυνση οδοποιίας του δήμου (και η αντίστοιχη διεύθυνση της περιφέρειας, για τους δικούς της δρόμους) πρέπει να αποτελούνται από σαδιστές, που τρίβουν τα χέρια τους με περισσή κακία καθώς φαντάζονται διάφορους ταλαίπωρους να κάνουν κουτσό για να χωρέσουν στα πεζοδρόμια των ογδόντα πόντων, να σκουντουφλάνε στις κακοβαλμένες πλάκες, να αποφεύγουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα και κάδους στις διαβάσεις, και άλλα πολλά και εξόχως αθηναϊκά… Μουαχαχαχαχα (με υποβλητική μουσική στο background).
Και όμως, υπάρχουν προδιαγραφές
Η πλάκα είναι ότι υπάρχουν από χρόνια σχετικές προδιαγραφές, αρκετά αναλυτικές και σύγχρονες, η εφαρμογή των οποίων θα μπορούσε να μας γλιτώσει από τέτοια ευτράπελα. Για τα πλάτη των οδών και των λωρίδων κυκλοφορίας έχουμε από το 2001 τις γνωστές ΟΜΟΕ (οδηγίες μελετών οδικών έργων). Από το 2013, έχουν επίσης εκδοθεί οι «Τεχνικές οδηγίες κυκλοφοριακών παρεμβάσεων στο αστικό περιβάλλον για την εφαρμογή τους σε περιοχές σχολικών συγκροτημάτων και περιοχές με αυξημένη κίνηση στα πλαίσια βελτίωσης της οδικής ασφάλειας» (απλός και ευκολομνημόνευτος τίτλος), που αναφέρονται ειδικά στον (ανα)σχεδιασμό περιοχών γύρω από σχολεία, με σύγχρονα παραδείγματα που περιλαμβάνουν διαπλατύνσεις πεζοδρομίων και εσοχές στάθμευσης, χαράξεις ποδηλατοδρόμων και άλλα τέτοια ξενέρωτα.
Τέλος, για τους πιο μερακλήδες, έχει εκδοθεί και ένα ωραίο τευχάκι ονόματι «Οδηγός ανασχεδιασμού αστικών οδών αρμοδιότητας δήμων», προϊόν συνεργασίας της ΜΟΔ (μονάδα οργάνωσης της διαχείρισης του υπουργείου οικονομίας) με το δίκτυο αειφόρων νήσων Δάφνη και το δίκτυο Civitas CY-EL, για να βοηθήσει, λέει, τους δήμους να ανασχεδιάσουν αστικές οδούς με γνώμονα τη βιώσιμη κινητικότητα. Το σχετικό τευχάκι μπορεί να το βρει κανείς εδώ (σας έφτιαξα). Αν πάλι είστε τίποτα ανώμαλοι και σας αρέσουν τα ΦΕΚ, στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να διαβάσετε τις τεχνικές προδιαγραφές του 2013, ευγενική χορηγία του ελληνικού κράτους προς τους πολίτες.
Για να μην τα πολυλογώ, στο ως άνω (μα πώς τα λέτε κύριε πρέσβη) τεύχος, αναφέρεται στη σελ.26 ότι: «Εάν η οδός είναι μονής κατεύθυνσης τότε το ελάχιστο πλάτος οδοστρώματος θα πρέπει να είναι από 3,25 μέτρα έως 3,50 μέτρα, και 5,50 μέτρα για οδούς διπλής κατεύθυνσης». Τα ίδια θα δείτε και στα συνοδευτικά σχέδια, αν είστε τύποι εποπτικοί. Ο λόγος είναι απλός: επαρκές πλάτος κίνησης για όλα τα οχήματα, όχι όμως τέτοιο που να επιτρέπει καταχρηστική παρόδια στάθμευση. Ο κανόνας των 3,5 μέτρων θα πω εγώ για συντομία (γιατί το 3,25 δεν είναι πολύ εύηχο).
Τώρα, για τα πεζοδρόμια, έχουμε την υπουργική απόφαση οικ. ΥΠΕΝ/ΔΜΕΑΑΠ/124964/1561/2022 που αντικατέστησε την παλαιότερη με αριθμό 52907/2009 «Ειδικές ρυθμίσεις για την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρία σε κοινόχρηστους χώρους των οικισμών που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών». Αυτή λέει στο άρθρο 6: «Σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους πόλεων και οικισμών […], που προορίζονται για την κίνηση, στάση και δραστηριότητα πεζών, επιβάλλεται ελεύθερη ζώνη όδευσης πεζών […], με απαραίτητο ελάχιστο πλάτος 1,50μ. (του κρασπέδου μη συνυπολογιζόμενου) ελεύθερο από κάθε είδους σταθερό ή κινητό εμπόδιο […]. Οποιαδήποτε εξυπηρέτηση όπως σήμανση, φύτευση, αστικός εξοπλισμός απαγορεύεται να τοποθετείται εντός της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών». Λέει και πολλά ακόμα, έχει και ολόκληρο παράρτημα με σχέδια εφαρμογής και παραδείγματα για κάθε περίσταση, εδώ και το σχετικό λινκ για όποιον θέλει να ασχοληθεί (χορηγία εθνικού τυπογραφείου και αυτό). Εντάξει, δεν είναι και τα καλύτερα σχέδια που έχετε δει, αλλά σε σχέση με παλιά ΦΕΚ είναι όαση, πιστέψτε με.
Από εδώ παίρνουμε τον συμπληρωματικό κανόνα του 1,5 μέτρου, που έρχεται να κάνει παρέα στα 3,5 μέτρα του προηγούμενου, σύνολο 5 (και στο χέρι).
Απλά πραγματάκια, που δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας για να καταλάβεις, ούτε είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστούν λόγω κόστους ή τεχνικής πολυπλοκότητας. Αλλά ποιος ασχολείται; Οέο; Καλά μάντεψες φίλε αναγνώστη, κανείς. Πριν όμως αρχίσεις τα «πού είναι το κράτος», σε αφήνω γιατί αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν αντέχω είναι ο λαϊκισμός.
Τα φιλιά μου, τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!
Ο μικρός κυκλοφοριολόγος
