Ετικέτα: Ανάπλαση

Αγαπημένε μου αναγνώστη γεια σου και πάλι. Αυτή την εβδομάδα, θα μιλήσουμε για μια αγαπημένη (not) γειτονιά. Το ιστορικό Κολωνάκι. Που πήρε λένε το όνομά του από ένα κολωνάκι που υπήρχε εκεί προπολεμικά – δηλαδή όχι ακριβώς κολωνάκι, μια γκουμούτσα 2 μέτρα ήταν αλλά τέλος πάντων. Σήμερα το Κολωνάκι τιμά το όνομά του και είναι γεμάτο κολωνάκια. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, κληρονομιά της ένδοξης προ-ολυμπιακής περιόδου για να αποτρέπουν τους αναιδείς οδηγούς από το να καβαλάνε τα πεζοδρόμια.

Κάποιος κακοήθης θα μπορούσε να πει ότι κάπου εκεί έγινε και μια καλή μπίζνα, αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αυτό που θα παρατηρήσω απλώς είναι ότι δεν είναι πολύ βολικό να τοποθετείς κολωνάκια σε σημεία όπου επιτρέπεται η παρόδια στάθμευση (την οποία μάλιστα χρεώνεις κιόλας σαν καλός ευρωπαϊκός δήμος). Ψιλά γράμματα, να κάνεις λίγο μπρος πίσω φίλε μου, να χωρέσει να ανοίξει η πόρτα σου. Αλλιώς, πήδα το διπλανό κάθισμα και βγες από τη μεριά του οδοστρώματος.

Λίγο ακριβή γειτονιά, αλλά έχεις ποιότητα ζωής ρε αδερφέ

Πέρα από τα κολωνάκια –τα οποία για να μην είμαστε άδικοι δεν είναι προνόμιο μόνο της συγκεκριμένης γειτονιάς– το Κολωνάκι φημίζεται και για άλλη μία επιτυχία. Τους εξαιρετικά στενούς του δρόμους, οι οποίοι έρχονται σε καταφανή αντίθεση με τα φαρδιά αυτοκίνητα που φιλοξενεί. Δρόμοι στενοί για τα αυτοκίνητα (έτσι και αφήσεις καθρέφτη ανοιχτό την έβαψες), σχεδόν απροσπέλαστοι από μεγάλα οχήματα (μη σου τύχει πυρκαγιά ή μετακόμιση), και εννοείται πεζοδρόμια για κίνηση εφ’ ενός ζυγού και πολύ σας πάει.

Η πλάκα είναι ότι με ελάχιστα καλύτερο σχεδιασμό, βάσει του απλού κανόνα των 3,5 και 1,5 μέτρων που λέγαμε στο προηγούμενο επεισόδιο, το πρόβλημα θα λυνόταν. Σε τελική ανάλυση, το Κολωνάκι έχει ένα κάρο χώρους στάθμευσης εκτός οδού (πολυώροφα γκαράζ, υπαίθρια πάρκινγκ, υπόγεια πάρκινγκ πολυκατοικιών), θα μπορούσε να ζήσει και με λιγότερες θέσεις παρόδιας στάθμευσης. Και χωρίς καμιά φοβερή παρέμβαση. Απλά απαγορεύοντας τη στάθμευση στη μία πλευρά οδών όπως η Βουκουρεστίου, η Ομήρου, η Ηρακλείτου κλπ., όπου το ωφέλιμο πλάτος κίνησης σήμερα είναι με το ζόρι 2,5 μέτρα, επεκτείνοντας παράλληλα τα δύο πεζοδρόμια κατά μισό μέτρο έκαστο για να αποτρέψουμε μελλοντική ανακατάληψη από τα Ι.Χ., και όλοι χαρούμενοι – με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Εντάξει, σε δρόμους με συστοιχίες δέντρων και κάπως φαρδιά πεζοδρόμια, όπως η Φωκυλίδου, θα μπορούσες να δημιουργήσεις μίνι εσοχές στάθμευσης κλέβοντας μισό μέτρο από το πεζοδρόμιο –ακριβώς μία πλάκα δηλαδή– ανάμεσα από δύο διαδοχικά δέντρα αλλά αυτό φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ας μην το τραβάμε τόσο.

Η οδός Καψάλη δείχνει τον δρόμο

Υπάρχει πάντως μέσα στη μαυρίλα ένα φωτεινό παράδειγμα. Η οδός Καψάλη, όπου κάποιος καλός άνθρωπος στις υπηρεσίες του δήμου σκέφτηκε να απαγορεύσει τη στάθμευση στη δεξιά πλευρά του δρόμου, προφανώς ενόψει της αυξημένης κυκλοφορίας της οδού την περίοδο που είχε κλείσει η Πατριάρχου Ιωακείμ για τα έργα του μετρό. Καθότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, το μέτρο διατηρήθηκε και μετά το άνοιγμα της Π. Ιωακείμ, «επισημοποιήθηκε» μάλιστα μέσω της πρόσφατης ασφαλτόστρωσης, και σήμερα η οδός Καψάλη είναι ένας ανθρώπινος δρόμος κίνησης για αυτοκίνητα και πεζούς. Εντάξει, μη φανταστείτε ότι διαπλατύνθηκαν ελαφρώς τα πεζοδρόμια στη θέση της παλιάς λωρίδας στάθμευσης, απλά αφήσαμε λίγο παραπάνω χώρο για την κίνηση των οχημάτων, ελπίζοντας ότι δεν θα τον επανοικειοποιηθούν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο μέλλον.

Πίσσα χωρίς πούπουλα

Δυστυχώς, πέρα από αυτό το, ας πούμε, καλό παράδειγμα, κατά τα άλλα γιοκ. Η φανταστική ασφαλτόστρωση του Γενάρη – Φλεβάρη 2023 για κανέναν λόγο δεν συνδυάστηκε με κάποια στοιχειώδη ανάπλαση του παρόδιου χώρου, όπως μια διαπλάτυνση πεζοδρομίων στο ύψος των διασταυρώσεων ή την αφαίρεση μιας λωρίδας παρόδιας στάθμευσης. Όχι κύριος, αυτά θέλουν μελέτη και κόπο. Εδώ είπαμε να κάνουμε μια δουλειά στα γρήγορα, να μυρίσει φρέσκια πίσσα και να φύγει καμιά λακκούβα τώρα που έρχονται και εκλογές και πρέπει να δείξουμε και κάποιο έργο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, άλλη μία ιστορία επιτυχημένου σχεδιασμού α λα αθηναϊκά έφτασε στο τέλος της. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα αγαπημένε μου αναγνώστη. Μέχρι τότε, να περνάς πολύ όμορφα. Και να προσέχεις στις διαβάσεις.

Σε ασπάζομαι,

Ο μικρός κυκλοφοριολόγος

Αγαπημένε μου αναγνώστη γεια σου. Αν πέρασες πρόσφατα από το κέντρο, ίσως κάτι να σε τύφλωσε απροσδόκητα. Όχι, δεν ήταν τα μάρμαρα του Παρθενώνα που έβγαλαν εισιτήριο οικονομικής θέσης και επέστρεψαν Αθήνα. Ήταν οι μαρμάρινες πλάκες στο δεξί πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου, που έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση δίπλα στα χώματα, τα μπάζα και τους σωλήνες της εμπνευσμένης ανάπλασης!

Έκλεισαν αισίως δυόμιση χρόνια από τότε που ο φωτισμένος δήμαρχος της πόλης μας αποφάσισε να αφήσει και αυτός το στίγμα του στην πολύπαθη οδό Πανεπιστημίου. Για τον μεγάλο περίπατο έχουν γραφτεί τόσα πολλά έκτοτε, τι άλλο να πει κανείς πια. Οι εικόνες του παρατημένου εργοταξίου κατά μήκος του πιο κεντρικού δρόμου της πόλης για πάνω από δύο χρόνια είναι από μόνες τους χιλιάδες λέξεις – όπως χιλιάδες είναι τα ευρώ που κόστισαν οι άχρηστες ζαρντινιέρες με τους φοίνικες και τα θυμάρια.

Όχι φίλε αναγνώστη, μην ανησυχείς. Μετά από αυτό το φτηνό σχόλιο, που έρχεται σε αντίθεση με το υψηλό κόστος του αστικού εξοπλισμού (εντάξει, φτάνει) δεν θα σπαταλήσω άλλο τον χρόνο σου με τέτοια τετριμμένα και χιλιοειπωμένα πράγματα. Εδώ θα πούμε άλλα, πιο ψαγμένα, από αυτά που δεν θα ακούσεις αλλού ρε παιδί μου – ωπ, κάτσε, γιατί; μας κρύβουν κάτι; μήπως είναι οι ελοχίμ πίσω από όλα; Όχι, όχι, ψυχραιμία, καμία σχέση παιδιά! Απλά εδώ θα πούμε πράγματα που οι περισσότεροι θα θεωρούσαν ασήμαντες λεπτομέρειες και δεν θα πολυασχολούνταν μαζί τους.

Λειτουργικότητα και αισθητική

Η ιστορία μου φίλε αναγνώστη, για να περάσω στο ψητό, αφορά την πρώτη μου εμπειρία με τον μεγάλο περίπατο, στα τέλη Αυγούστου 2020. Πρώτο καλοκαίρι covid, έχοντας μόλις επιστρέψει στην Αθήνα μετά τις πολυπόθητες διακοπές. Ξέρεις, εκείνες τις ωραίες μέρες που η πόλη ακόμα βρίσκεται σε ρυθμούς χαλαρούς και μας θυμίζει ότι μπορεί να είναι λίγο ανθρώπινη έτσι για αλλαγή, είπα να κατέβω μια βόλτα προς το Σύνταγμα. Με το που φτάνω στην Πανεπιστημίου αντικρίζω κάτι άσπρες ζαρντινιέρες και κάτι εμπριμέ χρωματιστές χαριτωμενιές στο οδόστρωμα. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ, του άσχετου χρωματισμού (πράσινο και κίτρινο; τι φάση; πού τα είδατε αυτά ρε σούργελα;) και συνεχίζω προς τα πάνω με ανανεωμένο ενδιαφέρον. Μόλις περνάω το φανάρι της οδού Λυκαβηττού αντικρίζω αυτό το θεσπέσιο θέαμα.

Το άδοξο τέλος του πεζοποδηλατόδρομου πάνω στο περίπτερο της οδού Βουκουρεστίου! Φίλε ποδηλάτη έχασες πρέπει να σου πω. Το ποδήλατό σου στον ώμο και σε άλλη παραλία.

Τι έχει συμβεί; Για κάποιο λόγο ο ποιητής είπε να κάνει μια έξτρα χαριτωμενιά. Σκέφτηκε να κάνει τη χάραξη του δρόμου τεθλασμένη (γιατί όχι; σάμπως αυτός θα οδηγήσει εκεί;) οπότε:

• στο αρχικό κομμάτι από το Σύνταγμα μέχρι τη Βουκουρεστίου έβαλε τα οχήματα να κινούνται στη δεξιά πλευρά του οδοστρώματος, διατηρώντας τον παλιό contra flow λεωφορειόδρομο σαν παρτέρι για τις μεταλλικές ζαρντινιέρες με τις γουασινγκτώνιες, και
• μετά το φανάρι της Βουκουρεστίου είπε να μεταφέρει τις 4 λωρίδες κίνησης στην αριστερή πλευρά, ξεκινώντας έναν (κίτρινο) ποδηλατόδρομο και έναν άχρηστο έξτρα (πράσινο) πεζόδρομο στον χώρο που περίσσεψε στα δεξιά.

Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο από κάθε άποψη. Αισθητικά, μα κυρίως λειτουργικά. Τι, όχι;

Ο επίμονος μονόδρομος

Πάμε και σε ένα πιο ψαγμένο τώρα. Ας κάνουμε μεταβολή, να κατηφορίσουμε προς Ομόνοια μεριά καθώς τα best practices συνεχίζονται πιο κάτω. Θα έχεις παρατηρήσει φίλε αναγνώστη ότι ο μελετητής του έργου αποφάσισε να απαγορεύσει τη δεξιά στροφή στη Ρήγα Φεραίου για τα Ι.Χ. για λόγους που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ. Μόνο λεωφορεία κύριος. Μάλιστα. Άντε να το δεχτούμε κι αυτό. Όμως δεν έκανε τουλάχιστον τον κόπο να αντιστρέψει την κατεύθυνση κίνησης της Σίνα στο κομμάτι Ακαδημίας-Πανεπιστημίου για να προσφέρει μια εναλλακτική στους οδηγούς που θέλουν να κινηθούν προς Λυκαβηττό και λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Να κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να θυμίσουμε ότι το κομμάτι αυτό της Σίνα μονοδρομήθηκε αντίθετα από όλο το υπόλοιπο τμήμα της οδού (περιλαμβανομένης της Εδουάρδου Λω) προ εικοσαετίας, προκειμένου να λειτουργήσει ως λεωφορειόδρομος, φιλοξενώντας τις αφετηρίες των λεωφορείων της Γλυφάδας (Α2, Α3 και τα συναφή) και επιτρέποντας την πρόσβασή τους στον ανάποδο λεωφορειόδρομο της Πανεπιστημίου. Από τη στιγμή που ο τελευταίος καταργήθηκε λόγω μεγάλου περιπάτου, παραχωρώντας στωικά τη θέση του σε φοίνικες και παγκάκια, όπως καταλαβαίνετε έπαψε να έχει νόημα και η συγκεκριμένη μονοδρόμηση στην αρχή της Σίνα – η οποία πολύ λογικά και όμορφα θα μπορούσε να επιστρέψει στην πρότερη κατεύθυνσή της, ιδίως με δεδομένο ότι απαγορεύτηκε η δεξιά στροφή προς Ρήγα Φεραίου-Ασκληπιού.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φωστήρες του σχεδιασμού της αγαπημένης μας πόλης. Άμα δεν σ’ αρέσει κύριος να κατέβεις μέχρι τη Χαριλάου Τρικούπη. Μα, έτσι επιβαρύνεται κι άλλο η Χαριλάου Τρικούπη, που ήδη είναι μονίμως πηγμένη. Σσστ, δεν θέλω γκρίνιες, μην είστε μίζεροι, ήμαρτον πια.

Με αυτήν τη μικρή ιστορία επιτυχημένου σχεδιασμού α λα αθηναϊκά ολοκληρώνεται αγαπημένε μου αναγνώστη η πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ. Ελπίζω να σου άρεσε ή έστω να ήταν υποφερτή. Επόμενη ιστορία του παραδρόμου σε μία εβδομάδα από τώρα.

Σε ασπάζομαι,

Ο μικρός κυκλοφοριολόγος

ΥΓ. Τι θα τους κάνετε τόσους σωλήνες;