Αγαπημένε μου αναγνώστη γεια σου. Συνεχίζουμε το saga της σήμανσης (ήταν να μην πιάσουμε το θέμα) με ορισμένες πρακτικές πληροφορίες για επίδοξους τοποθέτες. Μην ανησυχείς, δεν θα αναλύσουμε το σύμπαν, απλά θα πούμε δυο-τρία (άντε τέσσερα) πράγματα συνοδεία σχετικών εικόνων και θα κάνουμε τη γνωστή εποικοδομητική κριτική μας.
Κέντα χρώμα
Ένα από τα βασικότερα στοιχεία της πληροφοριακής σήμανσης είναι η χρωματική κωδικοποίηση του υποβάθρου των πινακίδων ανάλογα με την κατηγορία του προορισμού ή/και της οδού που εξυπηρετεί την πρόσβαση σε αυτόν. Η συγκεκριμένη λογική ακολουθείται σε όλη την Ευρώπη, με αρκετή ελευθερία ως προς τον τρόπο εφαρμογής. Κοινός τόπος είναι ότι ξεχωρίζει η σήμανση των αυτοκινητοδρόμων, των κατοικημένων περιοχών και των τόπων ιστορικού/πολιτιστικού/τουριστικού ενδιαφέροντος. Σε πολλές χώρες ξεχωρίζει επίσης η σήμανση των τοπικών προορισμών (που μπορεί να περιλαμβάνει κατοικημένες περιοχές ή αστικές λειτουργίες) καθώς και των δραστηριοτήτων υψηλής όχλησης (βιομηχανικές και βιοτεχνικές ζώνες) ή των διαδρομών για τα φορτηγά.
Στην Ελλάδα, η σήμανση των αυτοκινητοδρόμων γίνεται με πράσινο χρώμα, ενώ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης γίνεται με μπλε. Εδώ βγήκαμε πιο μάγκες από τους κουτόφραγκους. Και εξηγούμαι για να μη με πεις σοβινιστή, μακριά από εμάς, φτου φτου. Οι κυριότερες πινακίδες των αυτοκινητοδρόμων τοποθετούνται σε γέφυρες σήμανσης πάνω από το οδόστρωμα για να γίνονται αντιληπτές και να μπορούν να διαβάζονται από μακριά, οπότε οι οδηγοί τις βλέπουν πάντα με φόντο τον ουρανό. Στην Ελλάδα, με την έντονη ηλιοφάνεια και τον καταγάλανο ουρανό (συνδυασμός φρασεολογίας ΕΜΥ και ΕΟΤ), οι πράσινες πινακίδες ξεχωρίζουν πολύ καλύτερα από τις μπλε, επομένως διαβάζονται ευκολότερα από τους οδηγούς.
Εμείς πάλι το μπλε το έχουμε κρατήσει επισήμως για τις κατοικημένες περιοχές εκτός αυτοκινητοδρόμων αλλά στην πράξη το χρησιμοποιούμε δυστυχώς αδιακρίτως όπου λάχει. Στην Ευρώπη υπάρχει αξιοσημείωτη ποικιλία σε αυτή την περίπτωση, από πράσινο και λευκό μέχρι και κίτρινο στην περίπτωση της Γερμανίας (περίεργη επιλογή ομολογουμένως αυτή, εδώ τα σκάτωσαν λίγο οι Γερμανοί – τέλος πάντων, δεν συνεχίζω μην έχουμε κανένα διπλωματικό επεισόδιο). Στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας, το πράσινο χρησιμοποιείται στις κύριες αρτηρίες, ενώ το λευκό στις δευτερεύουσες και τοπικές οδούς. Ωραία πράγματα, ξεκάθαρα.
Το λευκό χρώμα χρησιμοποιείται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης για τη σήμανση τοπικών οδών ή/και αστικών προορισμών. Στην Ελλάδα, υπάρχει ένα μικρό μπέρδεμα εδώ (πώς κι έτσι;). Ο ΚΟΚ λέει ότι το λευκό υπόβαθρο χρησιμοποιείται σε οδούς τοπικού οδικού δικτύου, ενώ οι τεχνικές προδιαγραφές του 1992 λένε ότι το λευκό χρησιμοποιείται για αναγγελία ή υπόδειξη κατευθύνσεων μέσα σε αστικές περιοχές (π.χ. κέντρο πόλεως, πλατεία, σιδηροδρομικός σταθμός, κλπ.), με εξαίρεση το υπερτοπικό οδικό δίκτυο (διερχόμενης κυκλοφορίας) των υπόψη περιοχών, όπου χρησιμοποιείται το μπλε (ή το πράσινο για αυτοκινητόδρομους).
Υποψιάζομαι ότι το μπάχαλο που βλέπουμε μονίμως στους ελληνικούς δρόμους οφείλεται σε αυτή την εξαίρεση και στο μπερδεμένο καθεστώς της διοικητικής και λειτουργικής κατάταξης του αστικού οδικού δικτύου, που δεν διαχωρίζει τις αστικές από τις υπεραστικές οδούς, με αποτέλεσμα κεντρικές οδοί και λεωφόροι (όπως η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, η Βασ. Σοφίας, κλπ.), αλλά και μικρότεροι δρόμοι που δεν τους πιάνει το μάτι σου (όπως η Δεληγιώργη) να θεωρούνται μέρος του εθνικού οδικού δικτύου. Καταλήγουμε έτσι σε μια υπέρμετρη χρήση του μπλε χρώματος για σήμανση τοπικών προορισμών, σε βάρος του τόσο χρήσιμου λευκού χρώματος, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις βρίσκουμε τον ίδιο προορισμό με διαφορετικό χρωματικό υπόβαθρο χωρίς προφανή λόγο.
Το καφέ χρώμα χρησιμοποιείται όπως είπαμε για προορισμούς πολιτιστικού/τουριστικού ενδιαφέροντος. Εδώ τα πάμε αρκετά καλύτερα ως έθνος, στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται σωστή χρήση. Πρέπει να πούμε ότι ο ΚΟΚ προβλέπει μόνο τις βαρετές πινακίδες με τις απλές αναγραφές των προορισμών, στην πράξη όμως πολλές υπηρεσίες χρησιμοποιούν βελτιωμένες εκδοχές, με ένθετα σύμβολα (πικτογράμματα) που επεξηγούν το είδος του προορισμού. Στη Μ. Βρετανία έχουν ολόκληρη γκάμα από ένθετα σύμβολα, άλλα για την Αγγλία, άλλα για τη Σκωτία, άλλα για χώρους πικνίκ, άλλα για μουσεία, χαμός. Αγαπημένη μου, αυτή με τον ελέφαντα! (δυστυχώς για κακό λόγο όμως, βλ. ζωολογικός κήπος). Είπαμε, μανούλες στη σήμανση οι Βρετανοί.
Τέλος, έχουμε τις πινακίδες σκούρου γκρίζου χρώματος, οι οποίες αφορούν βιομηχανικές περιοχές και γενικώς χώρους οχλουσών λειτουργιών. Όλη την Ελλάδα να γυρίσετε, τέτοιες δεν θα βρείτε πουθενά, αν και θεωρητικά προβλέπονται στις τεχνικές προδιαγραφές του 1992. Εννοείται ότι και εδώ οι υπηρεσίες χρησιμοποιούν ανερυθρίαστα το μπλε, ούτε καν το λευκό.
Στη σειρά σας παρακαλώ
Πάμε να δούμε ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα. Τη σειρά τοποθέτησης των πινακίδων. Εδώ τα πράγματα είναι θεωρητικώς πιο απλά – μη βάζεις και στοίχημα όμως…
Καταρχάς, πάνω μπαίνουν οι πινακίδες ευθείας κατεύθυνσης, από κάτω οι πινακίδες δεξιάς κατεύθυνσης και κάτω κάτω εκείνες της αριστερής κατεύθυνσης (εκτός από τους Βρετανούς που τα κάνουν ως γνωστόν όλα ανάποδα, οπότε προηγείται η αριστερή κατεύθυνση και έπεται η δεξιά).
Κατά δεύτερον, όταν τοποθετούνται περισσότερες της μίας πινακίδες για την ίδια κατεύθυνση, η σειρά τοποθέτησης είναι: πράσινες > μπλε > λευκές > καφέ > γκρίζες. Αυτό γίνεται για λόγους ορθής ιεράρχησης των προορισμών.
Πάμε να δούμε μια μικρή συλλογή από αθηναϊκές επιτυχίες και μετά ένα υπόδειγμα δικής μου έμπνευσης για να έχετε μια εποπτική εικόνα του πράγματος.
Κάπου εδώ αγαπημένε μου αναγνώστη θα πρέπει να βάλουμε μια άνω τελεία για σήμερα. Έχουν μείνει μερικά ακόμα πραγματάκια που θέλω να σου πω αλλά θαρρώ πως είναι καλύτερα να το αφήσουμε για την επόμενη εβδομάδα, σαν να τράβηξε πολύ το σημερινό άρθρο και δεν θέλω να σε καίω άλλο (καύσωνας pun intended).
Τα φιλιά μου και καλά κουράγια με τις ζέστες!
Ο μικρός κυκλοφοριολόγος
Σχολίασε το