Αγαπημένε μου αναγνώστη σήμερα θα ταξιδέψουμε κάμποσα χρόνια πίσω. Θα μεταφερθούμε στη δεκαετία του ‘80 για να δούμε από πού ξεκίνησαν όλα. Βάλε τις βάτες σου, κρέπαρε τη φράντζα σου, και φύγαμε!
Η ρίζα του κακού
Γέννημα θρέμμα Κυψελιώτης. Τα πρώτα χρόνια στην οδό Κασταλίας, μετά στην οδό Κυψέλης – εκεί αρχίζουν και οι πρώτες αναμνήσεις. Στην οδό Κυψέλης μέναμε κοντά στο Πεδίο του Άρεως, σε μια ωραία πολυκατοικία του ’60, στον τέταρτο. Θυμάμαι να χαζεύω από το μπαλκόνι τα τρόλεϊ να περνούν – εκείνα τα παμπάλαια τα ρώσικα, που πήγαιναν με ταχύτητα χελώνας και ζύγιζαν σαν τανκς (αχ, δεν τα φτιάχνουν πια έτσι γερά τα πράγματα, και άλλα τέτοια παππουδίστικα).
Αγαπημένο παιχνίδι με τον Δημήτρη, τον κολλητό μου που έμενε στον τρίτο, να φτιάχνουμε νερόμπομπες από χαρτί – καμιά φορά και σε πλαστικό σακουλάκι – και να τις πετάμε από το μπαλκόνι στα τρόλεϊ, περιμένοντας να ακούσουμε το χαρακτηριστικό σπλατς στην οροφή προτού τρέξουμε να κρυφτούμε μέσα στο σπίτι. Η τέχνη δημιουργίας χάρτινης νερόμπομπας μου διαφεύγει πλέον εντελώς. Άραγε τα πιτσιρίκια σήμερα φτιάχνουν ή πρόκειται για άλλη μία λαϊκή τέχνη που χάνεται;
Μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις αυτής της ηλικίας ήταν το πεζοδρόμιο του μισού μέτρου που χώριζε την είσοδο της πολυκατοικίας μας από το οδόστρωμα και τα διερχόμενα τρόλεϊ. Η οδός Κυψέλης αγαπημένε μου αναγνώστη δεν χαριζόταν σε κανέναν, το παραμικρό λάθος μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τον διαβάτη. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό ήταν το καλύτερο μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής που μπορούσε να πάρει ένα παιδί, όχι σαν αυτές τις θεωρητικές παπάτζες που κάνουν τώρα στα σχολεία (παππουδιά reloaded)…
Για να μην στα πολυλογώ, οι προσλαμβάνουσες που είχα σαν πιτσιρίκι ήταν οι πολυκατοικίες, οι στενοί δρόμοι, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, το σιχτίρισμα των γονιών μου κάθε φορά που έψαχναν να παρκάρουν στην Κυψέλη και άλλα παρεμφερή. Πάνω απ’ όλα, ότι πριν περάσουμε τον δρόμο κοιτάμε πάντοτε πρώτα αριστερά και μετά δεξιά. Μερικά χάιλαιτς της εποχής:
- Η οδός Κυψέλης. Δρόμος διπλής κατεύθυνσης, αλλά η άνοδος είναι αποκλειστικά για λεωφορεία και τρόλεϊ, τα Ι.Χ. ανεβαίνουν από τη Σπετσών (αυτό έχει μείνει μέχρι σήμερα). Αυτή η ιδέα με εξιτάριζε απίστευτα, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να συνειδητοποιώ τι σημαίνει ρύθμιση της κυκλοφορίας.
- Η λεωφόρος Μεσογείων, όταν με πήγαινε η μάνα μου για ιδιαίτερα αγγλικά στην Αγία Παρασκευή στην αγαπημένη μου δασκάλα, τη Δάφνη. Μεγάλος δρόμος, με τρεις και τρεις λωρίδες, φυτεμένη νησίδα και παράδρομο, έκσταση! Μόνο που πλημμύριζε κάθε τρεις και λίγο στο Νομισματοκοπείο – δεν βαριέσαι, πλάκα είχε να πλατσουρίζουμε.
- Η εντυπωσιακή λεωφόρος Βουλιαγμένης, τα καλοκαίρια που πηγαίναμε με τους δικούς μου στη Βουλιαγμένη, έκανε τη Μεσογείων να φαίνεται μια σκατούλα. Πολύ στενοχωριόμουν που στην αρχή, στην Αθήνα, ήταν τόσο στενός ο δρόμος. Ομοίως και για το άχαρο τέλος της λεωφόρου στη Βούλα, όπου έπρεπε να κάνουμε αριστερά σε εκείνη τη μικρή λεωφόρο για να φτάσουμε στην παραλιακή, στα Πηγαδάκια. Πόσα χρόνια τους πήρε να κάνουν αυτή την έρμη την απαλλοτρίωση στο τελευταίο μισό χιλιόμετρο… κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως.
Το αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να αναπτύξω ένα ιδιότυπο φετίχ με τους δρόμους της πόλης, και να αρχίσω να τους απαθανατίζω στο χαρτί. Άλλοτε φανταστικοί, άλλοτε εμπνευσμένοι από πραγματικές περιπτώσεις. Ταλέντο στη ζωγραφική δεν είχα ούτε κατά διάνοια, οπότε βρήκα με αυτό τον τρόπο έναν ευχάριστο και εύκολο τρόπο να δημιουργήσω κάτιτις κι εγώ, σαν παιδί. Η μάνα μου έσωσε πολλά από αυτά τα παλιά σχέδια, ο πατέρας μου το πήγε ένα βήμα παραπέρα και κορνιζάρισε μερικά, διασώζοντάς τα για τις επόμενες γενιές. Τα σκανάρισα και θα τα μοιραστώ μαζί σου αγαπημένε μου αναγνώστη, ανοίγοντας ένα παράθυρο στα βάθη της ψυχής μου που μας πάει πίσω κάπου 35 χρόνια. Εκτός από τους δρόμους, έχουμε και ορισμένα μπόνους θέματα, όπως ποδόσφαιρο και ταβέρνες, απόλαυση (εχμ) για κάθε γούστο!
Μία δύο, χιλιάδες λεωφόροι
Πολυκατοικίες και σκηνές της πόλης
Ποδόσφαιρο και ταβέρνες, τρελός συνδυασμός
Μπόνους θέματα
Με αυτές τις πολύχρωμες εικόνες ολοκληρώνεται η αναδρομή μας στο παρελθόν αγαπημένε μου αναγνώστη. Πιστεύω να πήρες μια ιδέα του πώς καταλήξαμε ως εδώ, το πράγμα βρωμούσε από τότε νομίζω, εξ απαλών ονύχων που λέει και μία ψυχή…
Κάπως έτσι θα σε αποχαιρετίσω για καλοκαίρι και θα σου ευχηθώ καλές διακοπές, όπου και όπως τις έχεις ονειρευτεί, κυρίως όμως με καλή παρέα και πολύ κέφι. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
Ο μικρός κυκλοφοριολόγος (πάει διακοπές)
A trip down memory lane…