Αγαπημένε μου αναγνώστη συνεχίζουμε τον μικρό μας περίπατο σήμερα. Τελικός προορισμός Ομόνοια. Στα καλύτερα σας πάω πάντα κουφάλες, δεν έχετε παράπονο!

Γύρω γύρω όλοι, στη μέση το Πανεπιστήμιο

Την προηγούμενη εβδομάδα αφήσαμε τη βόλτα μας στην οδό Σίνα, θαυμάζοντας τη νέα αφετηρία του 022 να προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συνεχιζόμενη αντίστροφη μονοδρόμηση, που κατά τα άλλα κατέστη ανούσια μετά την κατάργηση του ανάποδου λεωφορειόδρομου της Πανεπιστημίου.

Φτάνουμε λοιπόν στο Πανεπιστήμιο, το οποίο έχει αρχίσει να παίρνει την τελική του μορφή. Η δεξιά πλευρά έχει ολοκληρωθεί και μένουν κάτι ψιλά στην αριστερή. Ωραία πράγματα, αρχοντικά, με τα μάρμαρά του, λίγο τσιμεντάκι για πιο μοντέρνο, παρτέρι και τα ρέστα. Βγάζει λίγο μάτι όταν έχει ήλιο αλλά δεν βαριέσαι, μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος.

Παραφωνία, ο στύλος του ΗΛΠΑΠ μπροστά από την είσοδο του μετρό, εδώ μου κάθεται ρε παιδιά τόσα χρόνια, τον άφησαν στη θέση του τελικά… Α, και το σκαλοπατάκι μπροστά στη Βιβλιοθήκη, παγιδούλα για τους αφηρημένους.

Κάτι ξεχάσαμε εδώ

Προσπερνάμε τη Βιβλιοθήκη και περνάμε το φανάρι απέναντι, να δούμε τι γίνεται και από εκεί. Νορμάλ πράγματα, τα έργα συνεχίζονται, μένει να φυτευτεί το παρτέρι και να ασφαλτοστρωθεί η αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας.

Φτάνουμε στην Πεσμαζόγλου και… έκπληξη! Τα αγαπημένα ροζ πλακάκια μας χαιρετούν από το βάθος! Τι έγινε ρε παιδιά; Αυτή τη μεριά την ξεχάσαμε; (ρητορική ερώτηση). Α, μισές δουλειές κάνουμε εδώ πέρα μου φαίνεται. Αν υποψιαστώ ότι θα εξαντλήσουμε και τη δεύτερη τετραετία για αυτό το κομμάτι, θα πεθάνω…!

Εντάξει, καλό το ροζ πλακάκι αλλά ο λαός θέλει μάρμαρο, πώς να το κάνουμε. Περνάμε πάλι απέναντι (σας έχω ζαλίσει, το ξέρω) να ευφρανθεί η ψυχή μας. Τουρίστες σέρνουν τις βαλίτσες τους, ζητιάνοι γυρεύουν τον οβολό τους, κόσμος περιμένει στη στάση του τρόλεϊ και εμείς νιώθουμε μια ανάταση πατώντας τις ιερές πλάκες της ανάπλασης.

Ομόνοια, ο πνεύμονας της πόλης

Με τα πολλά, καταλήγουμε επιτέλους στην αγαπημένη Ομόνοια. Ανοίγουμε διάπλατα τα πνευμόνια μας και αφήνουμε τον φρέσκο αέρα από τις συσκευές καθαρισμού του δήμου να κατακλύσει τα σωθικά μας! Ααααχ, ανάσανα… Δέντρα και μαλακίες, εδώ μιλάμε για cutting edge technology κυρίες και κύριοι!

Η πλατεία καθαυτή είναι πάνω κάτω όπως τη θυμάστε. Δυσλειτουργική και άχαρη, με κλειστές στενές λωρίδες κυκλοφορίας, η δεξιά λωρίδα είναι πλήρως κατειλημμένη από ταξί και τουριστικά λεωφορεία, και τα διερχόμενα οχήματα στριμώχνονται όπως όπως προσπαθώντας να σημαδέψουν τις εξόδους της Γ’ Σεπτεμβρίου και της Αγίου Κωνσταντίνου. Τα πεζοδρόμια αλλού τεράστια και άδεια, αλλού στριμόκωλα λόγω χωροκατακτητικών περιπτέρων και τραπεζοκαθισμάτων, με δύο λόγια όλα καλά.

Με αυτές τις εικόνες ολοκληρώνεται ο μικρός μας περίπατος αγαπημένε μου αναγνώστη. Μας πήρε λίγο παραπάνω από τα πολλά ζιγκ ζαγκ, μία από τη δεξιά πλευρά, μία από την αριστερή, αλλά ήταν απαραίτητο για να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης.

Η τελική εικόνα ομολογώ ότι δεν είναι κακή, με κάποιες εξαιρέσεις που σχολιάσαμε παραπάνω. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτή η ανάπλαση θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε έναν χρόνο το πολύ, αντ’ αυτού ταλαιπώρησε μια ολόκληρη πόλη για 3,5 χρόνια! Και μάλιστα, χωρίς να ολοκληρωθούν οι παρεμβάσεις, καθώς έχει μείνει ένα σεβαστό τμήμα στην αριστερή πλευρά του δρόμου από την Πεσμαζόγλου μέχρι την Ομόνοια, το οποίο θα μας απασχολήσει για ποιος ξέρει πόσους μήνες ακόμα. Αυτό, μαζί με το υπέρογκο κόστος της παρέμβασης και τα πεταμένα λεφτά στα πρόχειρα «πιλοτικά» έργα της πρώτης φάσης, είναι και τα βασικά σημεία κριτικής που μπορούμε να κάνουμε – και θα κάνουμε, αμ πώς δηλαδή, μπρίκια θα κολλήσουμε;

Καλή Κυριακή και καλό βόλι. Αν και μεταξύ μας θα με έψηνε ένα σενάριο Σαραμάγκου περί φωτίσεως να μην πατήσει κανείς και να αναγκαστούν να επαναπροκηρύξουν τις εκλογές. Δεν γίνονται αυτά στην πραγματική ζωή θα πεις. Μπορεί να έχεις και δίκιο. Τέλος πάντων, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, μεγάλο παιδί είσαι.

Ο μικρός κυκλοφοριολόγος