Κολωνάκι: Η γειτονιά απάτη

Αγαπημένε μου αναγνώστη γεια σου και πάλι. Αυτή την εβδομάδα, θα μιλήσουμε για μια αγαπημένη (not) γειτονιά. Το ιστορικό Κολωνάκι. Που πήρε λένε το όνομά του από ένα κολωνάκι που υπήρχε εκεί προπολεμικά – δηλαδή όχι ακριβώς κολωνάκι, μια γκουμούτσα 2 μέτρα ήταν αλλά τέλος πάντων. Σήμερα το Κολωνάκι τιμά το όνομά του και είναι γεμάτο κολωνάκια. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, κληρονομιά της ένδοξης προ-ολυμπιακής περιόδου για να αποτρέπουν τους αναιδείς οδηγούς από το να καβαλάνε τα πεζοδρόμια.

Κάποιος κακοήθης θα μπορούσε να πει ότι κάπου εκεί έγινε και μια καλή μπίζνα, αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αυτό που θα παρατηρήσω απλώς είναι ότι δεν είναι πολύ βολικό να τοποθετείς κολωνάκια σε σημεία όπου επιτρέπεται η παρόδια στάθμευση (την οποία μάλιστα χρεώνεις κιόλας σαν καλός ευρωπαϊκός δήμος). Ψιλά γράμματα, να κάνεις λίγο μπρος πίσω φίλε μου, να χωρέσει να ανοίξει η πόρτα σου. Αλλιώς, πήδα το διπλανό κάθισμα και βγες από τη μεριά του οδοστρώματος.

Λίγο ακριβή γειτονιά, αλλά έχεις ποιότητα ζωής ρε αδερφέ

Πέρα από τα κολωνάκια –τα οποία για να μην είμαστε άδικοι δεν είναι προνόμιο μόνο της συγκεκριμένης γειτονιάς– το Κολωνάκι φημίζεται και για άλλη μία επιτυχία. Τους εξαιρετικά στενούς του δρόμους, οι οποίοι έρχονται σε καταφανή αντίθεση με τα φαρδιά αυτοκίνητα που φιλοξενεί. Δρόμοι στενοί για τα αυτοκίνητα (έτσι και αφήσεις καθρέφτη ανοιχτό την έβαψες), σχεδόν απροσπέλαστοι από μεγάλα οχήματα (μη σου τύχει πυρκαγιά ή μετακόμιση), και εννοείται πεζοδρόμια για κίνηση εφ’ ενός ζυγού και πολύ σας πάει.

Η πλάκα είναι ότι με ελάχιστα καλύτερο σχεδιασμό, βάσει του απλού κανόνα των 3,5 και 1,5 μέτρων που λέγαμε στο προηγούμενο επεισόδιο, το πρόβλημα θα λυνόταν. Σε τελική ανάλυση, το Κολωνάκι έχει ένα κάρο χώρους στάθμευσης εκτός οδού (πολυώροφα γκαράζ, υπαίθρια πάρκινγκ, υπόγεια πάρκινγκ πολυκατοικιών), θα μπορούσε να ζήσει και με λιγότερες θέσεις παρόδιας στάθμευσης. Και χωρίς καμιά φοβερή παρέμβαση. Απλά απαγορεύοντας τη στάθμευση στη μία πλευρά οδών όπως η Βουκουρεστίου, η Ομήρου, η Ηρακλείτου κλπ., όπου το ωφέλιμο πλάτος κίνησης σήμερα είναι με το ζόρι 2,5 μέτρα, επεκτείνοντας παράλληλα τα δύο πεζοδρόμια κατά μισό μέτρο έκαστο για να αποτρέψουμε μελλοντική ανακατάληψη από τα Ι.Χ., και όλοι χαρούμενοι – με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Εντάξει, σε δρόμους με συστοιχίες δέντρων και κάπως φαρδιά πεζοδρόμια, όπως η Φωκυλίδου, θα μπορούσες να δημιουργήσεις μίνι εσοχές στάθμευσης κλέβοντας μισό μέτρο από το πεζοδρόμιο –ακριβώς μία πλάκα δηλαδή– ανάμεσα από δύο διαδοχικά δέντρα αλλά αυτό φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ας μην το τραβάμε τόσο.

Η οδός Καψάλη δείχνει τον δρόμο

Υπάρχει πάντως μέσα στη μαυρίλα ένα φωτεινό παράδειγμα. Η οδός Καψάλη, όπου κάποιος καλός άνθρωπος στις υπηρεσίες του δήμου σκέφτηκε να απαγορεύσει τη στάθμευση στη δεξιά πλευρά του δρόμου, προφανώς ενόψει της αυξημένης κυκλοφορίας της οδού την περίοδο που είχε κλείσει η Πατριάρχου Ιωακείμ για τα έργα του μετρό. Καθότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, το μέτρο διατηρήθηκε και μετά το άνοιγμα της Π. Ιωακείμ, «επισημοποιήθηκε» μάλιστα μέσω της πρόσφατης ασφαλτόστρωσης, και σήμερα η οδός Καψάλη είναι ένας ανθρώπινος δρόμος κίνησης για αυτοκίνητα και πεζούς. Εντάξει, μη φανταστείτε ότι διαπλατύνθηκαν ελαφρώς τα πεζοδρόμια στη θέση της παλιάς λωρίδας στάθμευσης, απλά αφήσαμε λίγο παραπάνω χώρο για την κίνηση των οχημάτων, ελπίζοντας ότι δεν θα τον επανοικειοποιηθούν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο μέλλον.

Πίσσα χωρίς πούπουλα

Δυστυχώς, πέρα από αυτό το, ας πούμε, καλό παράδειγμα, κατά τα άλλα γιοκ. Η φανταστική ασφαλτόστρωση του Γενάρη – Φλεβάρη 2023 για κανέναν λόγο δεν συνδυάστηκε με κάποια στοιχειώδη ανάπλαση του παρόδιου χώρου, όπως μια διαπλάτυνση πεζοδρομίων στο ύψος των διασταυρώσεων ή την αφαίρεση μιας λωρίδας παρόδιας στάθμευσης. Όχι κύριος, αυτά θέλουν μελέτη και κόπο. Εδώ είπαμε να κάνουμε μια δουλειά στα γρήγορα, να μυρίσει φρέσκια πίσσα και να φύγει καμιά λακκούβα τώρα που έρχονται και εκλογές και πρέπει να δείξουμε και κάποιο έργο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, άλλη μία ιστορία επιτυχημένου σχεδιασμού α λα αθηναϊκά έφτασε στο τέλος της. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα αγαπημένε μου αναγνώστη. Μέχρι τότε, να περνάς πολύ όμορφα. Και να προσέχεις στις διαβάσεις.

Σε ασπάζομαι,

Ο μικρός κυκλοφοριολόγος